Latest Blog Post

Mahkum

Karanlığın ortasında dikiliyorum. Ellerim ceplerimde, gözlerim boşlukta bir yerlere saplanmış. Sanki dünya dönmeyi bırakmış da ben yalnızca kendi içimde deviniyorum. Kafamın içinde yankılanan sesler var; geçmişin tüm ağırlığını omuzlarıma yıkan, ne yaparsam yapayım kurtulamadığım o lanetli fısıltılar...

Bazen kendi kendime soruyorum: "Gerçekten burada mı olmalıydım?" Ama biliyorum ki bu sorunun cevabı da, çözümü de kendimden başka hiçbir şeyde değil. Ne kadar uzağa gitsem de, ne kadar değişmeye çalışsam da, içimdeki o karanlık hep peşimde. Kaçmaya çalıştıkça yakama yapışıyor.

Biliyorum, dönüp baktığım her şey artık silik birer gölge gibi. Her adımda geride bıraktıklarım, her yanlış kararım, her kaybettiğim parça... Kim olduğumu bile unuttum. Bir yabancıyım şimdi kendime. Ve o yabancının gözlerinde sadece pişmanlık görüyorum.

Geçmişin ağırlığıyla eziliyorum. Bir mahkûm gibi, kendi kafamın içindeki hücreye hapsedilmişim. Anahtarlar elimde ama çıkış yolunu bulamıyorum. Ya da belki de bulmak istemiyorum. Çünkü dışarısı daha mı iyi olacak? Belki de bu karanlık, bana ait olan tek şeydir.

Yolumu kaybettim. Ve kimse bana nasıl geri döneceğimi söylemiyor. Belki de geriye dönmek diye bir şey yoktur. Belki de her adım ileriye doğru gitmektir, ne kadar yanlış yöne gittiğini fark edemeyecek kadar kör olsan bile...

Kendi içimde yankılanan o sesleri susturamıyorum. Her şeyi unutmak istiyorum, ama ne yaparsam yapayım, her hatıra beynime kazınmış gibi. Geri dönmek yok, geri dönmek istemiyorum. Çünkü bir kere geri dönersen, artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz.

Belki de en başından beri doğru olan buydu. Yani, savaşmaktan vazgeçmek... Kendini kabullenmek. Bu karanlığı da, pişmanlıkları da, her şeyi... Çünkü her kaçış sadece daha derin bir hapishaneye sürüklüyor insanı. Ve ben... artık kaçmak istemiyorum.

Hala umudum var mı? Bilmiyorum. Ama belki, bu karanlıkta kaybolmuşken, kendimi bulmanın bir yolunu bulurum.

Ya da belki de... Sadece kaybolurum.

Johnny