Latest Blog Post

Concordia

Bakü’de hava tuhaftı. Gökyüzü kurşuni, rüzgâr kuru, şehir gürültülüydü ama içimde garip bir sessizlik dolaşıyordu. Akşam 10.000 kişinin karşısına çıkacaktık, ama kafam sahnede değildi. Prova odasında bagetleri elime aldım, ritim yoktu; sadece tenimde dolaşan huzursuzluk.

Tanıştığımız Nashville gecesini düşündüm. Son şarkı bittiğinde sahnenin yanında durmuştu; ellerini cebine saklayan ama gözlerinde kocaman bir cesaret taşıyan bir kadın. “İyi çaldın,” demişti. Bir cümle, bir gülümseme, ve sonra telefon numarası.

Sonrası… turnenin o bitmeyen yolculuğu.
Havaalanları, otel lobileri, sahne kokusu.
Aramalar. Mesajlar. Uykusuz gecelerde sesini duymak.
Bir araya gelmeye çalışıp beceremediğimiz zamanlar.
Sonra ansızın bir şehirde, kahve kokan bir masada bulmak birbirimizi. Sessizliğin konuştuğu anlar.

Bütün bunların arasında bir yerde, çaldığım en sert davul ritminden daha güçlü bir şey oluştu. Adını hemen koymadık. Gerek yoktu.

Bugün konserden birkaç saat önce kapı çaldı.
Açtım. Nisan karşımdaydı. Sırt çantası, yorgun bir gülümseme, saçlarında yol kokusu.
“Dedim ki,” diye fısıldadı, “Seni görmem lazım.”

İşte o an oldu. Bütün şehir sustu.
Sahne, stadyum, ışıklar… hepsi bir adım geri çekildi.

Bir şey söylemeden dışarı çıktım, en yakındaki kuyumcuya yürüdüm. Karar bazen bir saniyeliktir; geri kalan hayatın o saniyeyi takip eder. Yüzüğü avucuma aldığımda ellerimin titrediğini fark ettim. Onu sahne kapısında buldum.

“Nisan,” dedim. “Ben hazırım. Eğer sen de hazırsan… bunu birlikte yaşayalım.”

Gülümsedi. Bütün şehirdeki ışıkları söndürüp tek bir ışığı açmışlar gibiydi.

Ve şimdi… saat 21:57. Sahneye çıkmama üç dakika var.
Yüzük sağ elimde, bagetler sol elimde. Kalabalık uğulduyor, ışık patlamak üzere.

Bu gece Bakü’de sadece müzik çalmayacak.
Bu gece, hayatın ritmi değişiyor.

Nothing Else Matters