Latest Blog Post

Bir zamanlar bir yerlerde. Hermit IX.

Kendini aynı sokaklarda dolanırken buluyorsun. Bir zamanlar sana ait olan yerler şimdi yabancı gibi bakıyor. Her şey değişmiş ama sen hâlâ aynı cümlede takılı kalmışsın. Birini, bir hissi, bir anı arıyorsun ama ne aradığını bile tam bilmiyorsun. Yalnızca eksik hissediyorsun. Sanki hayat devam etmiş ama sen montajdan çıkarılmışsın. Bir gün geri dönebilmek için cebindeki çakıl taşlarıyla eve doğru bir yol çizmişsin. Ama ya taşlar bittiğinde? Dönemediğin gecenin sabahına çıkış yaptığında ve hâlâ çıkışa ulaşamadığında ne olacak? Her adımda biraz daha kendini bırakıyorsun arkanda ve fark ediyorsun, dönmek istediğin ev çoktan başka birine kiralanmış.

Ben de oradaydım. Bir süre sustum, sonra sesimi unuttum. aynaya baktığımda, bakanın ben olmadığını fark ettim.
Sonra kurtuluş formülünü buldum *Evreka!*
Kurtuluş diye bir şey yokmuş.
Sadece alışkanlıklarını yakıp kül ettikten sonra kalan halin varmış.

Şimdi geri gelip seni kaldıracağıma, siyah perdeyi beraber göreceğimize inanıyor musun? Oysa biz çoktan film şeridinden taştık. Senin dudaklarının arasına düşen o 'Siktir et' doknuşuydum hatırlıyor musun? Bir nefes almak istediğinde pencereden odana düşen, anlattığında yüzünü dolunaya çeviren ay ışığı sarmaşığı. Yarı kurtuluş yarı teslimiyet. Sahne bitti, ışıklar yandı, geriye sadece birbirimizin yankısı kaldı. Yolu biliyorum. Sende yankıyı takip et.

Bana güveniyor musun?

Show spoiler