Latest Blog Post

Nasıl yani? [kısım 2]

<< Kısım 1

Vardıklarında, Jeffrey onları havaalanından bizzat karşıladı. Othelia, Jules’u babasının kucağına verdikten sonra gözleri doldu. “Lütfen, şimdi değil,” diyebildi sadece. Otele varana kadar ağlamamak için kendini tutup boş gözlerle şehri izledi. Jeffrey ne olduğunu anlamasa da sessizliği bozmamış, destek olmak için bir anlığına Othelia’nın elini tutmuştu. Jeffrey’e dönüp gülümsediğinde gözündeki yaş yanağına süzüldü. İşi bıraktıktan sonra ne yapacağı konusunda hiçbir fikri yoktu. Birkaç ay sonra okulu bırakmak ve parası olmadığı için ailesinin evine dönmek zorunda kalacaktı.

Sonunda baş başa kaldıklarında Jeffrey sabırla Othelia’yı bekledi. Konuya başlamak hiç kolay olmadı. “Ben artık Jules’a bakamam.” Jeffrey neye uğradığını şaşırmıştı. “Anlamadım.”
“Ben hamileyim. Jules’tan sonra bu bebeği aldıramayacağıma karar verdim. Sanırım işi bırakmam en doğrusu olacak.”
Jeffrey’nin gözlerine bakarsa kararından cayacağını düşünüp, bakışlarını yere çevirdi. Jeffrey nazikçe çenesinden tutup başını kaldırdı. “Helia, bana bak lütfen.” Jeffrey’nin gözlerine baktığı andan itibaren, o ne derse ikna olmaya hazır gibiydi Othelia. Belki dakikalar, belki saatlerce konuştular.

Jeffrey bir kez daha Othelia’nın gözlerine baktı, ardından dudakları tutkuyla Othelia’nın dudaklarına değdi. “Gitme. Bizimle kal. Benim yanımda kal. Birlikte üstesinden geliriz demiştin hatırladın mı? Bunun da üstesinden geliriz.” Hemen ardından “Evlenelim,” dedi Jeffrey. En az Othelia kadar çılgın, en az onun kadar düşünmeden hareket ediyordu. Othelia kendini tutamayıp gülmeye başladı. “Ciddi olamazsın.”
“Hayır, çok ciddiyim. Evlenelim.”
Hala anlam verememiş olsa da gülmeye devam ediyordu. “Evlenelim,” diye yanıtladı Othelia.