Latest Blog Post

Bazen

Kavuşmaması Lazım İki İnsanın

Çünkü her sevgi huzur getirmez.
Her bakış iç ısıtmaz.
Ve her kavuşma mutlulukla bitmez.

Bazen kavuşmaması lazım iki insanın,
çünkü birbirlerine fazlaca yakındırlar.
O kadar yakın ki, birinin içindeki fırtına ötekinin kıyılarını döver.
Birinin geçmişi, diğerinin yarınına zarar verir.
Ve o sevgi…
Hani o saf, temiz, tarifsiz denilen sevgi…
Bir süre sonra tıkanır, taşar, yakar.

İki insan birbirini sever, evet.
Bunda şüphe yoktur.
Ama bazen o sevgi taşınamaz ağırlıklardandır.
Çünkü herkesin içinde bir geçmiş vardır,
ve her geçmiş masum değildir.

Bazen iki ruh birbirine kavuşur ama kalamaz.
Çünkü biri yaralarını saracak birini isterken,
öteki hâlâ kendi kanamasında kaybolmuştur.
Ve o kan, dokunduğu her iyi niyeti zehirler.

Bazen kavuşmak ihanettir, kendine.
Çünkü bazı insanlar, sadece kalpte güzel kalır.
Hayal iken mucize, gerçek olduğunda yıkımdır.
Çünkü bazı sevgiler, yaşamaya değil,
anlamaya gelir.
Ve sonra sessizce çekilir gider.

Bazı eller tutulmaz.
Bazı isimler dudaklardan düşmez ama hayatta kalmaz.
Bazı insanlar kaderde kesişir, ama ömürde barınamaz.

Ve evet… bazen kavuşmaması lazımdır iki insanın.
Çünkü bazı aşklar sadece eksik yaşandığında tamamdır.

Bazen kavuşmaması lazımdı iki insanın…
Bunu en çok onun gidişine üzülmediğimde fark ettim.
Çünkü gitmeseydi… ben gitmek zorunda kalacaktım.
Ve bazen, gitmeyenlerden değil, kendini gitmeye mecbur bırakanlardan daha çok nefret edersin.

Ve ben en sonunda anladım.
Sevgi her zaman yaşanması gereken bir şey değil.
Bazen en saf haliyle içte kalmalı.
Çünkü bazı insanlar,
kalbinde kaldığında cennet olur,
yanına geldiğinde cehennem.