Latest Blog Post

Özgür Bırakmak ve

Yeniden Yeşermek

Bazı sevgiler, avuçta tutulmaz.
Ne kadar sımsıkı sarılsan da,
ne kadar “kal” desen de…
Bazı insanlar gitmek zorunda kalır.
Kendi yollarını bulmak için,
kendi yaralarını görmek için.

Ve işte orada başlar gerçek sevgi.
Çünkü sevmek bazen tutmak değil, özgür bırakmaktır.
Onunla kalmasını dilemek yerine,
kendi rüzgarına emanet etmektir.
Gitmek istiyorsa, gitmesine izin vermektir.
Ve o adımlar uzaklaştığında,
içinde bir çöküşle kabullenmektir.
Sevdiğini kaybetmenin değil,
onu özgür bırakmanın acısını taşımaktır.

Zor mudur?
Evet.
İnsanı en çok tüketen,
beklentisiz sevebilme gücüdür.
Çünkü özgür bırakmak,
umutsuzlukla değil,
yürek dolusu bir inançla yapılır.
“Belki döner” diye değil,
“Gitmesi gerekiyorsa gitsin” diyerek.
Saf ve ağır bir teslimiyettir bu.

Ve sonra…
Zamanla,
toprak gibi suskun ve sabırlı kalırsın.
Yağmurlar geçer üstünden,
rüzgarlar savurur seni.
Ama sen, içinde bir tohum gibi,
sessizce beklersin.
Ve bir gün, hiç ummadığın bir anda,
o adımlar yeniden yaklaşır.
Tanıdık bir ses,
yorgun ama gerçek bir bakış…
Ve o anda bilirsin:
Geri döndü.
Ama artık başkası olarak değil;
kendisi olarak.

Çünkü bazı insanlar,
ancak özgür bırakıldıklarında,
gerçekten dönerler.
Ve döndüklerinde,
artık kök salmaya hazırdırlar.
Korkusuzca, şüphesiz, içten.
İki yalnız kalp,
aynı toprakta yeniden yeşerir.

Bazen sevmek; sahip olmak değil,
kaybetmeyi göze almaktır.
Ve bazen,
en güzel çiçekler,
kendi halinde büyüyenlerdir.
Çünkü gerçek aşk,
baskıyla değil, özgürlükle kök salar.
Ve dönen…
artık gitmek istemez.