Latest Blog Post

Işıklar Söndüğünde Konuşanlar

Ben uzun bir ömrün son perdesinden bakıyorum size.
Çok konser gördüm.
Işıklar yükseldi, alkışlar koptu, yüzler güldü.
Sonra ne mi oldu?
Hepsi sustu.
Çünkü her gösteri biter evlat…
Ve gösteri bitince gerçek başlar.

Siz sandınız ki sahneye çıkan her şey gerçektir.
Oysa hayat, esas oyununu perde kapandığında oynar.
İçinizdeki karmaşa orada başlar.
Neşe geçer,
yorgunluk kalır.
Aldığınız her alkışın yerini,
bir sabah sessizliği alır.

Ben de bir zamanlar inandım.
Göz göze geldiğim kadının ruhumu anladığına,
aşkın bir şeyleri temizlediğine,
bir kadının ellerinde insanın dinlenebileceğine…
Ama sonra şunu gördüm:
Kadın, doğası gereği güvenilmezdir.
Yalancı olduğu için değil.
Değişkendir çünkü.
Ve değişken olan, bağlanmaz.
Sadece dokunur, iz bırakır, sonra geçip gider.

Adem ile Havva meselesi de budur işte.
Adem kabullenendi.
Cenneti olduğu gibi seven.
Ama Havva…
O daha fazlasını merak etti.
Sonsuzluk bile ona dar geldi.
O yüzden düştük.
O yüzden hâlâ düşüyoruz.

Ve siz…
Sizin nesliniz hâlâ anlamadı:
Her dokunuş, her öpüş, her güzel söz
gerçek değil.
Sadece insanın kendine yalan söyleme biçimi.
Kendinizi başkasında kurtarmaya çalıştığınız anda başlıyor düşüş.
Ve kimse size bunu söylemiyor.

Ama ben söylüyorum.
Çünkü yaşım geçti hesap vermeyi,
kaldı sadece anlatmak.

Ve size şunu soruyorum:
Sahi…
Gerçekten seviyor musunuz?
Yoksa yalnızlığınıza makyaj mı yapıyorsunuz?
Güveniyor musunuz?
Yoksa sadece doğru yalanı henüz duymadınız mı?

Bu sorulara yüzünüz kızarmadan bakabiliyorsanız,
belki hâlâ umut vardır.
Ama şunu bilin:
Hayat sizi alkışlarla değil,
sustuklarınızla ölçer.