Latest Blog Post

Alcholic

Dilime doladığım şarkıların bile anlamını kaybettiği günleri yaşıyorken, hayatın hazımsızlığına karşı koymaya çalışıyorum. Aklıma gelen en güzel şarkılara ıslıkla eşlik ederken bile melodinin hazlarında kayboluyorum sanki. Kadıköy'ün sokaklarında, gecelerinde, alkolün kanıma işlediği o son raddade bile ritimlerimi kaybediyor gibiyim.

Bazen insaları izlemek iyi geliyor bana. Bazen seni buluyorum bazı insanlarda. Bazen de ne alakası var diyip kendime kızıyorum. Gerçeklerle yalanları harman etmenin ne faydası olacak bana? Zaman beni ben zamanı öldürüyorken düşüncelerin arasında kaybolmanın verdiği kötü hazzı da yaşıyorum.

Hayatımın başrolünü kaybetmiş gibiyim. Bir orkestra şefiyken sanki arka planda çalan bir gramafon gibiyim. İnsanlıktan o kadar kopmuş, kendinden o kadar uzak. Cümleleri bırak kelimeler bile can çekişiyor kalemimden dökülmek için. Sanki hepsi benden bıkmış gibi. Karanlığın zihninde canlandırmaya çalışıyorum kendimi ama ne fayda? Hislerim vardı bir zamanlar benim. Ne ara robota döndüm ben? Hani şu bir siteye girerken robot musunuz diye sorarlar ya bazen ona evet robotum ulan ben diyesim geliyor. Sebebi yok. İçimden geliyor işte öyle monoton hissediyorum kendimi.

Gecenin karanlık zihinlerinde düşünürken buluyorum yine kendimi. Bazen sokakta kendi halinde yürüyen, yiyecek arayan ya da sığınacak bir kedinin gözünden görmeye çalışıyorum dünyayı. Bazı şeyleri anlamlandırmak için. Sonrasında ne sığınacak bir yuva ne de bir kap yiyecek bulabiliyorum. Öyle çaresizce dolaşıyorum sokaklarda hep bir umut için.

Zihnimi ele geçiren başka düşüncelere kaptırırken kendimi soğuğunda hafif hafif iliklerime işlediğini hissediyorum. Biraz daha sarılıyorum kendime. Ne kadar başarabilirsem işte. Şahşalı günler yerine kendimi bir kedi gibi hissetmeye kadar itebiliyor hayat insanı. Kedi olmak kötü müdür? Ya da düşünmek? Hangisi?

Bilinmezliklerin ve olasısızlıkların arasında kaybolurken yine de evimin yolunu hatırlıyorum. Şimdilik. Sonrası bir bütün bilinmezlik.