Latest Blog Post

100

Kendini adamak.
Bir kisiyle ilk tanistigin andan itibaren %100 vermek ne kadar kotu. Hem karsindakinin guvenini ve saygini kazanmasi icin cabalamasi gerekmiyor, hem de kurulan baglar saglam olmuyor cunku zaten surekli dususe gecmeye meyilli oluyor insan. Bazen keske diyorum, biri hayatima girdiginde 0 ile baslayip zamanla karsimdaki kisinin gidisatina gore arttirabilsem. Ama yok, ben insanlari zamanla kazanmak yerine zamanla kaybetmenin ve sonucla karsi karsiya kaldigimda 'biliyordum' demenin kolesi olmusum. Hayal kirikligi dahi yasamiyorum, sanirim bu yuzden gelen ve giden herkesi birer tecrube olarak gorebiliyorum. Ben 100 iken bana 0 olan kisilere kizmadigim gibi, beni 0'a dusurup 100'le hayatima tutunmaya calisan kisilere de uzulmuyorum. Hayat boyle cunku, kimi gelir kimi gider. Bazen buyuyebilmesi gerekiyor insanin, kosede aglayip bagirip cagirmak yerine yutkunup onune bakabilmesi gerekiyor. Herkes birbiri icin yaratilmamis olabilir. Ya da belki de tam olarak birbirimiz icin yaratilmisizdir, kim bilir? Yitirilmis sanslari bir kenara birakip, kacirilan firsatlarin pesinde kosma vakti gelmistir belki de. Belki bu sayede 0'dan 100'e adim adim gitmeyi basarabiliriz. Ya da tum 100'lerimizi yeni bastan yesertip bir bir yitirmeye devam ederiz.