Latest Blog Post

08.01

Her sabah evimin önünde yığın olmuş rengarenk yaprakları bulmak gibi...
En sevdiğim kafeye doğru yürürken deniz kenarından, yumuşak meltemin saçlarımı havalandırması misali...
Sokak aralarında oynaşan küçük kedilere benzer...

Hayat.

Küçük şeylerde gizli mutluluğu.

Güzelliğine çoğunlukla kör olduğumuz, hatta düpedüz gözlerimizi kapatmanın daha da kolay olduğu bu gerçekliğin kumaşında ince ince işlenmiş neşeler var. Özel anlar. Ruhumuzu ısıtan, dudaklarımızda istemsiz bir tebessüm canlandıran.

Öyle bir gündü geçen akşam.

En sevdiğim çizgili kazağımı giymiş, saçlarımı inci tokalarla gevşekçe iki yandan geriye toplamıştım. Sokakta yürürken burnuma dolan çikolatalı çöreğin kokusuna karşı koyamayacaktım elbet. Ayaklarım beni dükkanın dışına kadar taşan müşteri kuyruğuna yönlendirmişti çoktan.

Omuzlarımdaki kaban beni soğuktan korusa da içimi ısıtanlar aslında bambaşka şeylerdi.

Evde beni bekleyen, daha birkaç gün önce ilk kahkahasını atan Declan.
Babasının telefonundan bana turne fotoğrafları (ve çoğunlukla yamuk yumuk selfieler) gönderip duran Valentino.
Yaklaşan doğum günü için heyecanını saklayamadığını bildiğim Ariadne ve polis üniforması içinde kıkır kıkır gülerek evcilik oynayan Helena.

Çocuklarım beni bu dünyaya bağlayan yegane şeyler. Sokakta rastladığım her ufaklıkta onları görüyorum, küçük ellerinin ince parmaklarıma sarıldığı ilk anı anımsıyorum. Yeni doğanlara özgü o saf kokuları burnuma doluyor, sanki dünmüş gibi.

Onlar benim hayatımın en güzel yanları.