Latest Blog Post

Anlamsızlık Üzerine;

Her gün şanslı olanlarımız (ya da belki de şanssız) yeni bir güne uyanıyor.
Dünün aynısını yaşamak için her gün aynı saatte yatıp aynı saate kalkmak, başkası zengin olsun diye götünü yırtarmışçasına çalışmak... Bunlar yapmakta güçlük çektiğim şeylerden bazıları. Bunları ister istemez milyonlarcası gibi yapmak zorundayım. Zorunda kalmış olmak beni mutlu etmiyor. Mutlu olamadıkça da kendimi, kendimi acımasızca eleştirirken buluyorum.

Bir sistem oluşturulmuş; Hayatta kalmak istiyorsan mutlu olmayacaksın. Mutlu olamadıkça da bir şeylere anlam yüklemek benim için zor. 3 gün yaşayıp gideceğiz zaten mutlu ve huzurlu olmak bu kadar zor olmamalı. Sistemi geçtim, kahrolası insanlık bunu böyle geliştirmiş. Peki ya insanlar? Sistem denen boktan şeyin zaten mutluluk vermediği bir durumda insanlar da birbirlerini mutsuz etmek için ekstra uğraşıyor gibi.

Yeni biriyle tanışırsın, biraz heyecanlanırsın. "Belki olur be" dersin içten içe, birkaç arkadaşına gösterirsin ben sanırım etkilendim diye. 1,2,3 gün geçer, ilk günkü insanla alakası olmaz kimsenin. Tabii ki insanlar birbiriyle samimi oldukça gerçek benliklerini ortaya çıkaracaklar ama bu da değil be.
Neden mesela 3 günümü sana vermişken ve kalan ömrümü sana verebilir miyim acaba diye düşünürken, sen başka birinden daha günaydın mesajı istiyorsun ki? Neden? Bunu spesifik birine sitem etmek amaçlı yazmıyorum, kadınına da erkeğine de isyanımdır bu.

İnsanlar duygusal ilişkilerde birbirine tatil gibi olmalı, hayat zaten yeterince stresli. Fakat yok! İnsanlar birbirinin tatili olmak yerine acımasızca birbirini yaralıyor. Ben artık çok güçlük çekiyorum doymak bilmez maymunlar arasında.

Bu yüzden sanırım...
En yakın arkadaşım gitarım.