Latest Blog Post

Küçük İskender gecelerinden biri..

...

Çocukluğumdan söz etmek isterim sana, eğer sıkılmazsan. Bir gün otururuz evde, ben sana hayatımı anlatırım dakika dakika.
Kaç yaşımdaysam, o kadar yıl sürer konuşmam.
Çay pişiririz. Çaydanlığa su yerine votka koyarız sen dilersen.
Sonra da sen anlatırsın: Sevdiğin filmleri, sevdiğin parçaları, sevdiğin canlıları, sevdiğin… hep sevdiğin şeylerden konu açarsın. Ben sıkılmam. Ben seninle sıkılmamayı seni ararken öğrendim.


Seni hayal ederken keşfettim sıkılmamanın azametini. Bir insan, bir insanı sıkamaz. Bir insan canı isterse sıkılır.
Hacimler açarım sana içimde, dolman için, oraya akman için.
Hacimler açarsın bana; çağlayarak gelirim. Endişelenmen gereksiz.



Bedenlerin bedenlerden istedikleri, ruhların, ruhlardan çıkarttıkları, karşılıklı acıların birbirlerinin etkisini arttırdıkları vakitlerde düştün aklıma.
Aklıma yayıldın.
Ne kaybedebilir, ne kazanabilirdim ki artık: Ortadaydım işte!
Bir başkasının mal varlığına dönüşmeden yaşayabilmenin yalnızlığıydı bu. Hayır! Melankoli diye adlandırma bu durumu; ortak bir açı yakalayamama sorunu galiba.
Her kadın gibi doğurmak hevesi, her erkek gibi dağların doruklarında biraz gözden ırak hüzünlenme denemeleri aslında. Kusura bakma, kafam biraz dağınık.




Küçük İskender