Latest Blog Post

Sahnenin Görünmeyen Tarafı...

Bir müzisyenin gizli rutinleri hakkında konuşalım hadi bu kez...

Gecenin kasveti yavaş yavaş şehrin üzerine çökerken kulisin o tanıdık kokusu ciğerlerimi doldurur hep. Tam bu sırada kafamda her daim şu düşünce belirir "Aslında burası bir müzisyenin mabedidir."

O koku beni orasının sıradan bir kulis değil de bütün bir hayat döngümün tamamlanmayı beklediği uhrevi bir mekan olduğunu hissettirir. Sahne ışıkları daha henüz yanmamışken burada her şey bir ritüele dönüşür. Ve benim için bu ritüel, sıradan bir hazırlıktan elbette çok daha fazlasıdır.

Kimsenin bilmediği bir gerçek vardır: Stanford sahneye çıkmadan önce tüm dünyayı susturur..!!

Gözlerimi sıkıca kapatır ve bir süre sessizce düşünürüm, ama düşündüğüm şeyler basit notalar ya da sıradan melodiler değildir. Hayatın karmaşık örgüsünü bir müzikal şifreye dönüştürmek için zihnimdeki seslerle bir savaş veririm adeta...

Bu bazen sahneye çıkmadan bir kaç dakika önce biter, bazen ise sahnenin tam ortasında, şarkının üçüncü nakaratında başlayıverir. Çünkü asla sahneye tamamlanmış bir planla çıkmam. O, kaosun içinden düzen yaratmayı seven bir kaos sihirbazına dönüşüveririm birden...

Hazır sırlar paylaşmaya meyletmişken bahsetmeden geçemeyecem, uğurlu bir gitar telim vardır benim. Ama bu tel, bir gitarın üzerinde değil, kemer yerinde takılıdır hep. Yıllar önce, turnede kaybolan çok sevdiğim gitarımın son hatırasıydı bu tel, uğurum haline gelmişti işte. İnsanlar benim sahneye cool bir şekilde çıktığımı sanırken pantolonumu tutan şey gitarımın teli ve kırık bir kemer tokasıydı...

Bu, benim kişisel bir sırrımdı...

Tabi ki bu ana dek ..:)))

Sahneye çıkarken kendine tekrar ettiğim bir cümle vardır: “Müzik, sessizliğin ta kendisidir.” Bu benim hep hayat felsefem olmuştur..

Ve böylelikle gitarım, sahnedeki herkesin hikayesini tek bir melodiye sığdırır.