Latest Blog Post

“Sadece Bir Film İzleyecektim...

Boş günüm.
Hiçbir sorumluluk yok. Alarm yok. İnsan yok.
Yani “bir insan daha ne ister?” noktasında yaşanacak günlerden.

Dedim ki kendi kendime:

“Bugün senin günün... Ayaklarını uzat, bir film aç, cipsini kap, içeceğini yudumla ve hayatın hakkını ver!”

İlk 15 dakika:
Battaniyemi aldım. Cips tazecik. İçecek soğuk.
Ekranı açtım ve başladım… film seçmeye.

İlk film:
– Poster güzel.
– Konu: Bilim kurgu.
– Yorum: “Bunu izledikten sonra beynimi formatladım.”

Geç.

İkinci film:
– Oyuncu kadrosu sağlam.
– Yorum: “2 saatlik bu filmde sadece 4 kez göz kırptım, çünkü sıkıntıdan göz kapatmak bile gereksizdi.”

Pas.

Üçüncü film:
– Romantik komedi. Tam benlik derken…
– Yorum: “Böyle senaryo yazan biriyle aynı gezegende yaşamak istemem.”

Ve o noktadan sonra...
Zaman büküldü.
Film izleme niyetiyle başladığım yolculukta IMDb puanı uzmanı oldum.
Arka fonda çalan Netflix açılış sesi artık uyarı alarmı gibi gelmeye başladı.

Saat 16.45.
Cips bitti.
İçecek ılık.
Ben hâlâ:

“Bir tane şöyle neşeli ama biraz da düşündüren, çok uzun olmayan ama kısa da değil, mesajı olan ama kafamı yormayan bir film...”
Yani öyle bir film varsa, galiba ben yönetmiş olmalıydım.

Sonunda ne oldu?
Artık umudu kesip klasiklerden birini açacaktım ki…
Güneş battı.
Gün bitti.

Açtığım tek şey: yorumlar.
İzlediğim tek şey: fragmanlar.
Kazandığım şey: psikolojik yorgunluk.

Sonuç:
Koskoca hayatı izlemek kolay, 2 saatlik filmi seçmek imkânsız.
Yarın belgesel açacağım. Çünkü hayvanlar asla yorumlara aldırmıyor.